Recordo que, cando era nena, un rapaz da miña clase me dixera que de maior ía ser astronauta, para descubrir novos mundos e ver se aínda quedaba algún dinosaurio por aqueles remotos lares. Eu rírame en sinal de mofa, dándolle a entender que aquilo era practicamente imposible. Hoxe en día, cando digo que quero ser xornalista, síntome case coma o neno astronauta: inxenua, soñadora e con metas espaciais. Pero, cal é o problema do negocio da prensa? Os cesteiros deixaron de facer cestas porque a xente parou de compralas, pero deixou a xente de ler o xornal? Non, agora lese na rede. E probablemente esteamos a ler máis ca nunca, así que o problema tampouco vén dunha crise de valores, como se está a aventurar. A pregunta é: por que pagar por algo que podo ter gratis? E por outro lado: Estan os medios cavando a súa propia tumba?
Personalmente penso que estamos máis ante un nicho de mercado ca ante un nicho funerario. O problema parece ser que o modelo de negocio non é viable, pois non se percibe remuneración polos contidos. Pero acaso a prensa escrita vive das vendas de xornais? Non é a publicidade a principal fonte de ingresos? Tamén a rede ofrece espazo para os anunciantes, e as auditorías cada vez son máis precisas.
Non creo na morte da prensa, creo na súa reconversión, así coma na do xornalista. Finalmente non ía tan desencamiñado o meu amigo: o futuro debúxase no (ciber)espazo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario